Ἱ. Ν. Ἁγίου Γεωργίου Κωστακιῶν Ἄρτης, 2 Ἰουλίου 2022
Σεβασμιώτατε ποιμενάρχα τῆς καθ᾿ ἡμᾶς θεοσώστου ἀποστολικῆς Μητροπόλεως κ. Χρυσόστομε.
Τριάντα δύο χρόνια πρὶν ἕνας ἔφηβος ἀνέβαινε χαράματα Κυριακῆς τὴν ἀπότομη ἀνηφόρα ἀπὸ τὶς Μαρκάτες γιὰ τὸν Ἁη-Γιώργη.
Σκοτάδι -ἦταν χειμώνας· κι ἕνας δυνατὸς παγωμένος βοριὰς ποὺ τὸν ἔσπρωχνε πρὸς τὰ πίσω. Πρὸς στιγμὴν δείλιασε, ἀλλὰ ἡ ἀγάπη του γιὰ τὴν ἀκολουθία καὶ οἱ λειτουργιὲς τῆς θείας Σοφίας, ποὺ ἔπρεπε νὰ φτάσουν στὸν προορισμό τους, δὲν ἄφηναν περιθώρια. Ἔσπρωξε κι αὐτὸς μ᾿ ἐπιμονὴ τὸ μανιασμένο ἀέρα καὶ σὲ λίγα λεπτὰ βρέθηκε στὴ θαλπωρὴ τῆς σόμπας πετρελαίου, ποὺ εἶχε μὲ φροντίδα ἀνάψει ὁ παπα-Δημήτρης. Ἀπὸ τὸ κρύο τοῦ κόσμου βρέθηκε μὲ λίγο μόνο κόπο στὴ θέρμη τῆς Ἐκκλησίας…
Σήμερα σ’ ἕναν ἄλλο Ἁη-Γιώργη, θερμὸ ἀπὸ τὴν ἀγάπη τόσων ἀνθρώπων, ἀλλὰ κυρίως ἀπὸ τὴν ἐπιδημία τῆς χάριτος τοῦ Παρακλήτου λαμβάνει σάρκα τὸ ἐφηβικὸ ἐκεῖνο ὄνειρο τῆς ἱερωσύνης.
Πολλὰ μεσολάβησαν ἀνάμεσα στὶς δυὸ σκηνές. Λογισμοὶ καὶ κλονισμοί, παραινέσεις καὶ ἀποτροπές, ὄνειρα καὶ ἀποτυχίες, ἀπὸ τὸν ἀθῶο πόθο τῆς ἱερωσύνης μέχρι τὸ «Ἄξιος!» μιὰ μικρὴ καθημερινὴ ὀδύσσεια δρόμος.
Κι ὅμως παρ’ ὅλα αὐτὰ ἡ προοπτικὴ τῆς ἱερωσύνης δὲν ἔσβηνε, ἀλλὰ μᾶλλον ἀναζωπυρωνόταν, πολλὲς φορὲς μὲ παράδοξο καὶ ἀκατάληπτο τρόπο.
Δοξολογῶ τὸν Κύριο γιὰ ὅλα. Δική Του ἄλλωστε εἶναι ἡ κτίση, δική Του καὶ ἡ Ἐκκλησία. Τὸν εὐχαριστῶ γιὰ τὰ χαρίσματα, τὶς ἐμπειρίες καὶ εὐκαιρίες, τοὺς πολύτιμους ἀνθρώπους, πάντων ἕνεκεν. Ὅ,τι καλὸ ἔχω προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀγαθότητά Του. Ὅ,τι στραβὸ ἔχω, ὀφείλεται στὴν ἄρνησή μου νὰ συμμορφωθῶ στὰ κελεύσματά Του. Ὅπως καὶ νἄχει ὅσα καλὰ διαθέτω τίθενται στὴ διάθεση τῆς Ἐκκλησίας Του καὶ τῶν δούλων Του. Τὴ σωτηρία τους ἄλλωστε διακονεῖ ὁ κληρικός. Ὅλες οἱ ὑπόλοιπες ἱερατικὲς δραστηριότητες καὶ πρωτοβουλίες ὑφίστανται παρεμπιπτόντως…
Αἰτοῦμαι ταπεινῶς τὴν συγχώρηση ὅσων ἐπίκρανα. Παρέχω κι ἐγὼ μὲ τὴν σειρά μου τὴν τοιαύτη συγχώρηση.
Εὐγνωμονῶ τοὺς καλούς μου γονεῖς Νικόλαο καὶ Σταυρούλα γιὰ τὴν πρόθυμη καὶ μεγάλη θυσία τοῦ μονογενοῦς τους υἱοῦ στὸν βωμὸ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
Εὐχαριστῶ τοὺς πνευματικούς μου πατέρες, ποὺ τόσο κοπίασαν «ἵνα μορφωθῇ Χριστὸς ἐν ἐμοί». Ἰδιαίτερες εὐχαριστίες ἀπευθύνω στὸν Γέροντα Ἀρσένιο Μολυβίτη γιὰ τὴν πατρικὴ στοργὴ καὶ μέριμνά του.
Εὐχαριστῶ τοὺς δασκάλους μου στὴν ψαλτικὴ καὶ τὴν θεολογία. Τοὺς εἶμαι διὰ βίου εὐγνώμων γιὰ τὴν καλλιέργεια τῶν ἀντιστοίχων αἰσθητηρίων.
Ἀκόμη εὐχαριστῶ τόσο αὐτοὺς ποὺ μὲ ἀγάπησαν, ὅσο κι αὐτοὺς ποὺ μὲ ἀμφισβήτησαν ἢ καὶ μὲ πρόδωσαν, γιατὶ ἐξαιτίας τους ἔμαθα πὼς μόνον ὁ Κύριος δὲ μᾶς ἀπογοητεύει…
Εὐχαριστῶ τέλος ὅλους ὅσοι μὲ τιμᾶτε μὲ τὴν παρουσία καὶ τὴν ἀγάπη σας. Μεγάλη εἶναι ἡ χαρά μου ποὺ σήμερα βρίσκονται ἐδὼ ἀδέλφια μου ἀπ᾿ ὅλη τὴν Ἑλλάδα καθὼς καὶ ἡ ἐν Κύπρῳ οἰκογένειά μου.
Ἔσχατο στὴν ἀναφορὰ ἀλλὰ πρῶτον στὴν τιμὴ εὐχαριστῶ Ἐσᾶς, Σεβασμιώτατε, γιὰ τὸ παράδειγμα τῆς ἀνεπιτήδευτης ἁπλότητας καὶ εἰλικρινοῦς ἀμεσότητας, καθὼς καὶ γιὰ ὅλες τὶς ἀφανεῖς καὶ φανερὲς εὐεργεσίες. Θ’ ἀγωνιστῶ, ὥστε νὰ μὴν αἰσχυνθῆτε ἐξαιτίας μου «ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ φοβερᾷ τῆς ἀνταποδόσεώς Του τῆς δικαίας».
Κύριε τοῦ Ἀμπελῶνος καὶ Εὐεργέτα τῆς ζωῆς μου, πρεσβείαις τῆς Παναχράντου Θεοτόκου, «τὸ ἔλεός σου καταδιώξει με πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου».
Γένοιτο.
Εὔξαι ὑπὲρ ἐμοῦ, Δέσποτα ἅγιε.