Μήνας: Σεπτέμβριος 2022

Ἱ. Ν. Ἁγίου Γεωργίου Κωστακιῶν Ἄρτης, 2 Ἰουλίου 2022

Σεβασμιώτατε ποιμενάρχα τῆς καθ᾿ ἡ­μᾶς θεοσώ­στου ἀποστολικῆς Μητροπό­λεως κ. Χρυσόστομε.

Τριάντα δύο χρόνια πρὶν ἕνας ἔφηβος ἀνέ­βαινε χαράματα Κυ­ρια­κῆς τὴν ἀπό­τομη ἀνηφόρα ἀπὸ τὶς Μαρκάτες γιὰ τὸν Ἁη-Γιώργη.

Σκοτάδι -ἦταν χειμώνας· κι ἕνας δυνα­τὸς παγωμένος βο­ριὰς ποὺ τὸν ἔσπρωχνε πρὸς τὰ πίσω. Πρὸς στιγ­μὴν δείλιασε, ἀλλὰ ἡ ἀγάπη του γιὰ τὴν ἀκολουθία καὶ οἱ λει­τουρ­γιὲς τῆς θείας Σοφίας, ποὺ ἔπρεπε νὰ φτάσουν στὸν προορισμό τους, δὲν ἄφηναν περιθώρια. Ἔσπρωξε κι αὐτὸς μ᾿  ἐπιμονὴ τὸ μανια­σμέ­νο ἀέρα καὶ σὲ λίγα λεπτὰ βρέθηκε στὴ θαλ­πωρὴ τῆς σόμπας πετρελαίου, ποὺ εἶχε μὲ φροντίδα ἀνάψει ὁ παπα-Δημήτρης. Ἀπὸ τὸ κρύο τοῦ κόσμου βρέθηκε μὲ λίγο μόνο κόπο στὴ θέρμη τῆς Ἐκκλησίας…

Σήμερα σ’ ἕναν ἄλλο Ἁη-Γιώργη, θερμὸ ἀπὸ τὴν ἀγάπη τόσων ἀνθρώπων, ἀλλὰ κυ­ρίως ἀπὸ τὴν ἐπιδημία τῆς χάριτος τοῦ Παρα­κλήτου λαμβάνει σάρκα τὸ ἐφηβικὸ ἐκεῖνο ὄνειρο τῆς ἱερωσύνης.

Πολλὰ μεσολάβησαν ἀνάμεσα στὶς δυὸ σκηνές. Λογισμοὶ καὶ κλονισμοί, παρ­αινέσεις καὶ ἀποτροπές, ὄνειρα καὶ ἀποτυχίες, ἀπὸ τὸν ἀθῶο πόθο τῆς ἱε­ρωσύνης μέχρι τὸ «Ἄξιος!» μιὰ μικρὴ καθημερινὴ ὀδύσσεια δρόμος.

Κι ὅμως παρ’ ὅλα αὐτὰ ἡ προοπτικὴ τῆς ἱερωσύνης δὲν ἔσβηνε, ἀλλὰ μᾶλλον ἀναζω­πυρωνόταν, πολλὲς φορὲς μὲ παράδοξο καὶ ἀκα­τάληπτο τρόπο.

Δοξολογῶ τὸν Κύριο γιὰ ὅλα. Δική Του ἄλλωστε εἶναι ἡ κτίση, δική Του καὶ ἡ Ἐκ­κλη­σία. Τὸν εὐχαριστῶ γιὰ τὰ χαρίσματα, τὶς ἐμπει­ρίες καὶ εὐκαιρίες, τοὺς πολύτιμους ἀν­θρώπους, πάντων ἕνεκεν. Ὅ,τι καλὸ ἔχω προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀγαθότητά Του. Ὅ,τι στραβὸ ἔχω, ὀφείλεται στὴν ἄρνησή μου νὰ συμμορ­φωθῶ στὰ κελεύσματά Του. Ὅπως καὶ νἄχει ὅσα καλὰ διαθέτω τίθενται στὴ διά­θεση τῆς Ἐκκλησίας Του καὶ τῶν δούλων Του. Τὴ σωτηρία τους ἄλλωστε διακονεῖ ὁ κληρικός. Ὅλες οἱ ὑπόλοιπες ἱερατικὲς δρα­στηριότητες καὶ πρωτοβουλίες ὑφί­σταν­ται παρ­εμπιπτόντως…

Αἰτοῦμαι ταπεινῶς τὴν συγχώρηση ὅ­σων ἐπίκρανα. Παρέ­χω κι ἐγὼ μὲ τὴν σειρά μου τὴν τοιαύτη συγχώ­ρηση.

Εὐγνωμονῶ τοὺς καλούς μου γονεῖς Νι­κόλαο καὶ Σταυρούλα γιὰ τὴν πρόθυμη καὶ μεγάλη θυσία τοῦ μο­νογενοῦς τους υἱοῦ στὸν βωμὸ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Εὐχαριστῶ τοὺς πνευματικούς μου πα­τέρες, ποὺ τόσο κοπίασαν «ἵνα μορ­φωθῇ Χρι­στὸς ἐν ἐμοί». Ἰδιαίτερες εὐχαριστίες ἀπευ­θύνω στὸν Γέροντα Ἀρσένιο Μολυβίτη γιὰ τὴν πατρικὴ στοργὴ καὶ μέριμνά του.

Εὐχαριστῶ τοὺς δασκάλους μου στὴν ψαλτι­κὴ καὶ τὴν θεολογία. Τοὺς εἶμαι διὰ βίου εὐγνώμων γιὰ τὴν καλλιέργεια τῶν ἀντι­στοίχων αἰσθητηρίων.

Ἀκόμη εὐχαριστῶ τόσο αὐτοὺς ποὺ μὲ ἀγάπησαν, ὅσο κι αὐτοὺς ποὺ μὲ ἀμφισβή­τησαν ἢ καὶ μὲ πρόδωσαν, γιατὶ ἐξαιτίας τους ἔμαθα πὼς μόνον ὁ Κύ­ριος δὲ μᾶς ἀπογοη­τεύει…

Εὐχαριστῶ τέλος ὅλους ὅσοι μὲ τιμᾶτε μὲ τὴν παρουσία καὶ τὴν ἀγάπη σας. Μεγάλη εἶναι ἡ χαρά μου ποὺ σήμερα βρίσκονται ἐδὼ ἀδέλφια μου ἀπ᾿  ὅλη τὴν Ἑλλάδα καθὼς καὶ ἡ ἐν Κύπρῳ οἰκογένειά μου.

Ἔσχατο στὴν ἀναφορὰ ἀλλὰ πρῶτον στὴν τιμὴ εὐχαριστῶ Ἐσᾶς, Σε­βα­σμιώτατε, γιὰ τὸ πα­ρά­δειγμα τῆς ἀνεπιτήδευτης ἁπλό­τητας καὶ εἰλι­κρι­νοῦς ἀμεσότητας, καθὼς καὶ γιὰ ὅλες τὶς ἀφανεῖς καὶ φανερὲς εὐεργεσίες. Θ’ ἀγωνιστῶ, ὥστε νὰ μὴν αἰσχυνθῆτε ἐξ­αιτίας μου «ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ φοβερᾷ τῆς ἀντα­ποδόσεώς Του τῆς δικαίας».

Κύριε τοῦ Ἀμπελῶνος καὶ Εὐεργέτα τῆς ζωῆς μου, πρεσβείαις τῆς Παναχράντου Θεο­τόκου, «τὸ ἔλεός σου κατα­διώ­ξει με πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου».

Γένοιτο.

Εὔξαι ὑπὲρ ἐμοῦ, Δέσποτα ἅγιε.

Ἱ. Ν. Ἁγίων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης Πρεβέζης, 24 Ἰουνίου 2022

Σεβασμιώτατε πάτερ και ἀρχιθύτα τῆς καθ’ ἡμᾶς ἀποστολικῆς Μητροπό­λεως κ. Χρυ­­σόστομε.

Ἡ κλῆσις τῆς ἱερωσύνης παλαιά· ἐγὼ ὅμως ἔφυγον «εἰς Θαρσὶς ἐκ προσώπου Κυρίου» (Ἰων. 1.3). Ἡ πορεία πρὸς Νινευὴ φάνταζε μα­κρὰ καὶ κοπιώδης, καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου δυσερμήνευτον. Ἡ φιλ­ανθρωπία Του ὡστόσο ἔσωσέ με τοῦ κινδύνου τῆς «θα­λάσσης» διὰ τοῦ «κή­τους» τῆς ψαλτικῆς… Καὶ ὅταν ἐπιτέλους ἀνεφώνησα: «…ἀνα­βήτω ἐκ φθορᾶς ἡ ζωή μου, πρὸς σὲ Κύριε ὁ Θεός μου… ὅσα ηὐξάμην ἀποδώσω σοι εἰς σω­τηρίαν μου…» (Ἰων. 2.7-10), ὁ Κύριος ἔδωκέ μοι χεῖρα καί «ἀνήγαγέ με ἐκ λάκκου ταλαιπωρίας»… (Ψαλμ. 39.3)

Πορεύομαι τὸ λοιπὸν εἰς Νινευὴ τοῦ κηρύξαι ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ἐλεήμων καὶ φιλ­άνθρωπος, ἀνα­μένων ὑπομονετικῶς τὴν μετά­νοια ἑνὸς ἑκάστου.

Διαβαίνοντας τὸ κατώφλι τῆς διακονίας δο­ξάζω καταρχὰς τὸν διακονούμενο Κύριο γιὰ τοὺς καλούς μου γονεῖς Νικό­λαο καὶ Σταυ­ροῦλα, ποὺ ποτὲ δὲ στάθηκαν ἐμπόδιο σὲ κάθε ἐν Χριστῷ ἐπιθυμία μου καὶ ἀπόφαση.

Ἀκόμη Τὸν εὐχαριστῶ γιὰ τοὺς πολ­λοὺς καὶ ἐξαιρετικοὺς φίλους, τ᾿  ἀδέλ­φια ποὺ δὲν εἶχα. Δὲ θὰ ἦταν ἄστοχο νὰ πῶ πὼς οἱ φίλοι εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ πολυτιμώτερα ἐν κόσμῳ θεῖα δῶρα, ποὺ ὀμορφαίνουν καὶ πλουτίζουν τὴ ζωή μου. 

Εὐγνωμονῶ τὸν Κύριο γιὰ τὶς εὐκαιρίες μου­σικῆς, θεολογικῆς καὶ λοιπῆς καλλιέρ­γει­ας, ποὺ μοῦ παρεῖχε, καθὼς καὶ γιατὶ ὁδή­γη­σε τὰ βήματά μου πλάϊ σὲ σπουδαίους ἀν­θρώ­πους τῆς Ἐκκλη­σί­ας, πηγὴ καὶ ἔμπνευση γιὰ τὴν πορεία μου. Μνημο­νεύω ἐνδεικτικὰ τῆς σεπτῆς μορφῆς τοῦ μακαρι­στοῦ Μελετίου Νικοπόλεως (1933-2012), ὁ ὁποῖος μὲ τὰ χα­ρίσματα καὶ σύνολη τὴ βιοτή του ἄφησε ἔκ­τυπο τὸ πέρα­σμά του στὴ ζωή μου· ἄληστος ἔστω ἡ μνή­μη του.

Ἀδυνατῶ νὰ βρῶ λόγους, γιὰ νὰ εὐχαρι­στήσω ἱκανῶς τοὺς πατέρες Δη­μήτριο, Ἐλευ­θέριο, Ἀγα­θάγ­γελο, Κωνσταντῖνο, Πάμφιλο καὶ Μύρωνα γιὰ τὴν ἐπιμέλεια τῆς ἐν Χριστῷ μορφώσεώς μου. Ἂς τοὺς ἀποδώσει ὁ Κύριος τὸ δίκαιον ὄφλημα. Γνω­ρίζω, ὅτι τοὺς κούρα­σα ἀρκετά… Ξεχωριστὰ τέλος εὐχαριστῶ τὸν γέροντα Ἀρσένιο Μολυβίτη γιὰ τὴν ἀγάπη, τὴ διακριτικότητα καὶ τὸ ἔσχατο λάκτισμα πρὸς τὴν ἱερωσύνη.

Ἐξίσου εὐχαριστῶ ὅλους ὅσοι μὲ προέ­τρε­ψαν γιὰ τὴν ὥρα τούτη, ἀλλὰ καὶ ὅσους μὲ ἀπέτρεψαν, διότι μὲ τὸν τρόπο τους μὲ βοή­θησαν νὰ δοκιμάσω τὴν ἀλήθεια τῆς κλήσεως καὶ τὴ γνησιότητα τῆς κλίσεως μου.

Ἐκφράζω τὴν μεγάλη μου εὐγνωμοσύνη πρὸς τοὺς μέχρι πρότινος συνοδοιπό­ρους μου στὸν Χορὸ Ψαλ­τῶν Πρεβέζης, τοὺς συνερ­γά­τες μου στὸ ἀναλόγιο τοῦ μητροπολιτικοῦ ναοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους Πρεβέζης, κα­θὼς καὶ τοὺς συναδέλφους μου στὰ Γραφεῖα τῆς Ἱερᾶς Μη­τροπόλεως Νικοπόλεως, γιὰ τὴ συνεργασία καὶ τὴ διάθεση κοινῆς πορείας.

Καυχῶμαι τὴν ἐν Κυρίῳ καύχηση γιὰ τοὺς ἀγαπημένους μου μαθητές. Ἂν καὶ πολ­λὰ ἔμαθαν ἀπὸ τὴν ἐλαχιστότητά μου, θεωρῶ ὅτι μᾶλλον ἐγὼ διδάχτηκα ἀπό ’κείνους χάρη στὸν ζῆλο, τὴν ὑπο­μονή, τὴν αγάπη, τὸ σεβα­σμό, τὴν εὐ­γνω­μο­σύνη, τὴ μακροθυ­μία τους. Ἂς τοὺς χαριτώνει ὁ ὑπ᾿ αὐτῶν ἀνυμνούμενος Κύριος καὶ οἱ ἅγιοί Του.

Ἐξ ὅλης ψυχῆς μου εὐχαριστῶ ὅλους ὅ­σοι σήμερα μὲ τιμᾶτε διὰ τῆς παρουσίας σας, πρωτί­στως τὸν Θεοφιλέστατο Ἐπίσκοπο Το­λιά­­ρας καὶ Νοτίου Μαδαγασκάρης κ. Πρό­δρο­μο, παλαιὸ φίλο, καὶ δευτερευόντως τοὺς φίλους κληρι­κοὺς καὶ λαϊ­κούς, συγγενεῖς, μα­θητὲς καὶ ἰδιαιτέ­ρως τοὺς συν­αντι­λήπτορες ἱεροψάλτες, τῶν ὁποίων ἁπάντων τὶς εὐχὲς ἐκζητῶ καθὼς θέ­τω «χεῖρα ἐπ᾿  ἄροτρον» (Λκ. 9.62).

Αἰτοῦμαι τέλος συγχώ­ρη­ση ἀπ᾿  ὅσους ἐπί­κρα­να. Παρέχω καὶ ἐγὼ ἐκ βάθους ψυχῆς τὴν ἀνά­λογη. 

Ἔσχατον ἀλλὰ πρῶτον εὐχαριστῶ ἐ­σᾶς, Σε­βασμιώτατε, διότι μὲ περι­βά­λατε μὲ ἀγάπη εὐ­θὺς ἐξ ἀρχῆς. Ἡ ἐν Χριστῷ ἐ­λευ­θερία καὶ ἡ ἁ­πλότητα τῶν σχέσεων θὰ πα­ρα­μένει παράδειγμα πρὸς μί­μηση. Εὐγνώμων δια­τελῶν γιὰ ὅλες τὶς μέ­χρι τῶρα εὐεργεσίες, ἀφανεῖς καὶ φανερές, ὑπό­σχομαι κατὰ τὸ δυ­νατὸν νὰ μὴ σᾶς ἀπογοητεύσω ὡς κληρικός.

Κύριε τοῦ Ἀμπελῶνος, πρεσβείαις τοῦ Τιμίου Ἐνδόξου Προφήτου Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου καὶ τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Νεκταρίου Πενταπόλεως, «γενοῦ μοι εἰς Θεὸν ὑπερασπιστὴν καὶ εἰς οἶκον κατά­φυ­γῆς» (Ψάλμ. 30.3). Χάρισέ μου τὴν παρηγορία τῆς «κολο­κύνθης» καὶ μὴ εὐ­δοκή­σεις νὰ λησμονήσω ὅτι εἶσαι μακρόθυμος καὶ φεί­δεσαι τῶν πλα­σμάτων τῶν χειρῶν σου εἰς τέλος.

Γένοιτο.

Εὔξαι ὑπὲρ ἐμοῦ, Δέσποτα ἅγιε.