Ἱ. Ν. Ἁγίων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης Πρεβέζης, 24 Ἰουνίου 2022
Σεβασμιώτατε πάτερ και ἀρχιθύτα τῆς καθ’ ἡμᾶς ἀποστολικῆς Μητροπόλεως κ. Χρυσόστομε.
Ἡ κλῆσις τῆς ἱερωσύνης παλαιά· ἐγὼ ὅμως ἔφυγον «εἰς Θαρσὶς ἐκ προσώπου Κυρίου» (Ἰων. 1.3). Ἡ πορεία πρὸς Νινευὴ φάνταζε μακρὰ καὶ κοπιώδης, καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου δυσερμήνευτον. Ἡ φιλανθρωπία Του ὡστόσο ἔσωσέ με τοῦ κινδύνου τῆς «θαλάσσης» διὰ τοῦ «κήτους» τῆς ψαλτικῆς… Καὶ ὅταν ἐπιτέλους ἀνεφώνησα: «…ἀναβήτω ἐκ φθορᾶς ἡ ζωή μου, πρὸς σὲ Κύριε ὁ Θεός μου… ὅσα ηὐξάμην ἀποδώσω σοι εἰς σωτηρίαν μου…» (Ἰων. 2.7-10), ὁ Κύριος ἔδωκέ μοι χεῖρα καί «ἀνήγαγέ με ἐκ λάκκου ταλαιπωρίας»… (Ψαλμ. 39.3)
Πορεύομαι τὸ λοιπὸν εἰς Νινευὴ τοῦ κηρύξαι ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ἐλεήμων καὶ φιλάνθρωπος, ἀναμένων ὑπομονετικῶς τὴν μετάνοια ἑνὸς ἑκάστου.
Διαβαίνοντας τὸ κατώφλι τῆς διακονίας δοξάζω καταρχὰς τὸν διακονούμενο Κύριο γιὰ τοὺς καλούς μου γονεῖς Νικόλαο καὶ Σταυροῦλα, ποὺ ποτὲ δὲ στάθηκαν ἐμπόδιο σὲ κάθε ἐν Χριστῷ ἐπιθυμία μου καὶ ἀπόφαση.
Ἀκόμη Τὸν εὐχαριστῶ γιὰ τοὺς πολλοὺς καὶ ἐξαιρετικοὺς φίλους, τ᾿ ἀδέλφια ποὺ δὲν εἶχα. Δὲ θὰ ἦταν ἄστοχο νὰ πῶ πὼς οἱ φίλοι εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ πολυτιμώτερα ἐν κόσμῳ θεῖα δῶρα, ποὺ ὀμορφαίνουν καὶ πλουτίζουν τὴ ζωή μου.
Εὐγνωμονῶ τὸν Κύριο γιὰ τὶς εὐκαιρίες μουσικῆς, θεολογικῆς καὶ λοιπῆς καλλιέργειας, ποὺ μοῦ παρεῖχε, καθὼς καὶ γιατὶ ὁδήγησε τὰ βήματά μου πλάϊ σὲ σπουδαίους ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας, πηγὴ καὶ ἔμπνευση γιὰ τὴν πορεία μου. Μνημονεύω ἐνδεικτικὰ τῆς σεπτῆς μορφῆς τοῦ μακαριστοῦ Μελετίου Νικοπόλεως (1933-2012), ὁ ὁποῖος μὲ τὰ χαρίσματα καὶ σύνολη τὴ βιοτή του ἄφησε ἔκτυπο τὸ πέρασμά του στὴ ζωή μου· ἄληστος ἔστω ἡ μνήμη του.
Ἀδυνατῶ νὰ βρῶ λόγους, γιὰ νὰ εὐχαριστήσω ἱκανῶς τοὺς πατέρες Δημήτριο, Ἐλευθέριο, Ἀγαθάγγελο, Κωνσταντῖνο, Πάμφιλο καὶ Μύρωνα γιὰ τὴν ἐπιμέλεια τῆς ἐν Χριστῷ μορφώσεώς μου. Ἂς τοὺς ἀποδώσει ὁ Κύριος τὸ δίκαιον ὄφλημα. Γνωρίζω, ὅτι τοὺς κούρασα ἀρκετά… Ξεχωριστὰ τέλος εὐχαριστῶ τὸν γέροντα Ἀρσένιο Μολυβίτη γιὰ τὴν ἀγάπη, τὴ διακριτικότητα καὶ τὸ ἔσχατο λάκτισμα πρὸς τὴν ἱερωσύνη.
Ἐξίσου εὐχαριστῶ ὅλους ὅσοι μὲ προέτρεψαν γιὰ τὴν ὥρα τούτη, ἀλλὰ καὶ ὅσους μὲ ἀπέτρεψαν, διότι μὲ τὸν τρόπο τους μὲ βοήθησαν νὰ δοκιμάσω τὴν ἀλήθεια τῆς κλήσεως καὶ τὴ γνησιότητα τῆς κλίσεως μου.
Ἐκφράζω τὴν μεγάλη μου εὐγνωμοσύνη πρὸς τοὺς μέχρι πρότινος συνοδοιπόρους μου στὸν Χορὸ Ψαλτῶν Πρεβέζης, τοὺς συνεργάτες μου στὸ ἀναλόγιο τοῦ μητροπολιτικοῦ ναοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους Πρεβέζης, καθὼς καὶ τοὺς συναδέλφους μου στὰ Γραφεῖα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νικοπόλεως, γιὰ τὴ συνεργασία καὶ τὴ διάθεση κοινῆς πορείας.
Καυχῶμαι τὴν ἐν Κυρίῳ καύχηση γιὰ τοὺς ἀγαπημένους μου μαθητές. Ἂν καὶ πολλὰ ἔμαθαν ἀπὸ τὴν ἐλαχιστότητά μου, θεωρῶ ὅτι μᾶλλον ἐγὼ διδάχτηκα ἀπό ’κείνους χάρη στὸν ζῆλο, τὴν ὑπομονή, τὴν αγάπη, τὸ σεβασμό, τὴν εὐγνωμοσύνη, τὴ μακροθυμία τους. Ἂς τοὺς χαριτώνει ὁ ὑπ᾿ αὐτῶν ἀνυμνούμενος Κύριος καὶ οἱ ἅγιοί Του.
Ἐξ ὅλης ψυχῆς μου εὐχαριστῶ ὅλους ὅσοι σήμερα μὲ τιμᾶτε διὰ τῆς παρουσίας σας, πρωτίστως τὸν Θεοφιλέστατο Ἐπίσκοπο Τολιάρας καὶ Νοτίου Μαδαγασκάρης κ. Πρόδρομο, παλαιὸ φίλο, καὶ δευτερευόντως τοὺς φίλους κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, συγγενεῖς, μαθητὲς καὶ ἰδιαιτέρως τοὺς συναντιλήπτορες ἱεροψάλτες, τῶν ὁποίων ἁπάντων τὶς εὐχὲς ἐκζητῶ καθὼς θέτω «χεῖρα ἐπ᾿ ἄροτρον» (Λκ. 9.62).
Αἰτοῦμαι τέλος συγχώρηση ἀπ᾿ ὅσους ἐπίκρανα. Παρέχω καὶ ἐγὼ ἐκ βάθους ψυχῆς τὴν ἀνάλογη.
Ἔσχατον ἀλλὰ πρῶτον εὐχαριστῶ ἐσᾶς, Σεβασμιώτατε, διότι μὲ περιβάλατε μὲ ἀγάπη εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς. Ἡ ἐν Χριστῷ ἐλευθερία καὶ ἡ ἁπλότητα τῶν σχέσεων θὰ παραμένει παράδειγμα πρὸς μίμηση. Εὐγνώμων διατελῶν γιὰ ὅλες τὶς μέχρι τῶρα εὐεργεσίες, ἀφανεῖς καὶ φανερές, ὑπόσχομαι κατὰ τὸ δυνατὸν νὰ μὴ σᾶς ἀπογοητεύσω ὡς κληρικός.
Κύριε τοῦ Ἀμπελῶνος, πρεσβείαις τοῦ Τιμίου Ἐνδόξου Προφήτου Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου καὶ τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Νεκταρίου Πενταπόλεως, «γενοῦ μοι εἰς Θεὸν ὑπερασπιστὴν καὶ εἰς οἶκον κατάφυγῆς» (Ψάλμ. 30.3). Χάρισέ μου τὴν παρηγορία τῆς «κολοκύνθης» καὶ μὴ εὐδοκήσεις νὰ λησμονήσω ὅτι εἶσαι μακρόθυμος καὶ φείδεσαι τῶν πλασμάτων τῶν χειρῶν σου εἰς τέλος.
Γένοιτο.
Εὔξαι ὑπὲρ ἐμοῦ, Δέσποτα ἅγιε.