Χειροτονία εἰς πρεσβύτερον

Ἱ. Ν. Ἁγίου Γεωργίου Κωστακιῶν Ἄρτης, 2 Ἰουλίου 2022

Σεβασμιώτατε ποιμενάρχα τῆς καθ᾿ ἡ­μᾶς θεοσώ­στου ἀποστολικῆς Μητροπό­λεως κ. Χρυσόστομε.

Τριάντα δύο χρόνια πρὶν ἕνας ἔφηβος ἀνέ­βαινε χαράματα Κυ­ρια­κῆς τὴν ἀπό­τομη ἀνηφόρα ἀπὸ τὶς Μαρκάτες γιὰ τὸν Ἁη-Γιώργη.

Σκοτάδι -ἦταν χειμώνας· κι ἕνας δυνα­τὸς παγωμένος βο­ριὰς ποὺ τὸν ἔσπρωχνε πρὸς τὰ πίσω. Πρὸς στιγ­μὴν δείλιασε, ἀλλὰ ἡ ἀγάπη του γιὰ τὴν ἀκολουθία καὶ οἱ λει­τουρ­γιὲς τῆς θείας Σοφίας, ποὺ ἔπρεπε νὰ φτάσουν στὸν προορισμό τους, δὲν ἄφηναν περιθώρια. Ἔσπρωξε κι αὐτὸς μ᾿  ἐπιμονὴ τὸ μανια­σμέ­νο ἀέρα καὶ σὲ λίγα λεπτὰ βρέθηκε στὴ θαλ­πωρὴ τῆς σόμπας πετρελαίου, ποὺ εἶχε μὲ φροντίδα ἀνάψει ὁ παπα-Δημήτρης. Ἀπὸ τὸ κρύο τοῦ κόσμου βρέθηκε μὲ λίγο μόνο κόπο στὴ θέρμη τῆς Ἐκκλησίας…

Σήμερα σ’ ἕναν ἄλλο Ἁη-Γιώργη, θερμὸ ἀπὸ τὴν ἀγάπη τόσων ἀνθρώπων, ἀλλὰ κυ­ρίως ἀπὸ τὴν ἐπιδημία τῆς χάριτος τοῦ Παρα­κλήτου λαμβάνει σάρκα τὸ ἐφηβικὸ ἐκεῖνο ὄνειρο τῆς ἱερωσύνης.

Πολλὰ μεσολάβησαν ἀνάμεσα στὶς δυὸ σκηνές. Λογισμοὶ καὶ κλονισμοί, παρ­αινέσεις καὶ ἀποτροπές, ὄνειρα καὶ ἀποτυχίες, ἀπὸ τὸν ἀθῶο πόθο τῆς ἱε­ρωσύνης μέχρι τὸ «Ἄξιος!» μιὰ μικρὴ καθημερινὴ ὀδύσσεια δρόμος.

Κι ὅμως παρ’ ὅλα αὐτὰ ἡ προοπτικὴ τῆς ἱερωσύνης δὲν ἔσβηνε, ἀλλὰ μᾶλλον ἀναζω­πυρωνόταν, πολλὲς φορὲς μὲ παράδοξο καὶ ἀκα­τάληπτο τρόπο.

Δοξολογῶ τὸν Κύριο γιὰ ὅλα. Δική Του ἄλλωστε εἶναι ἡ κτίση, δική Του καὶ ἡ Ἐκ­κλη­σία. Τὸν εὐχαριστῶ γιὰ τὰ χαρίσματα, τὶς ἐμπει­ρίες καὶ εὐκαιρίες, τοὺς πολύτιμους ἀν­θρώπους, πάντων ἕνεκεν. Ὅ,τι καλὸ ἔχω προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀγαθότητά Του. Ὅ,τι στραβὸ ἔχω, ὀφείλεται στὴν ἄρνησή μου νὰ συμμορ­φωθῶ στὰ κελεύσματά Του. Ὅπως καὶ νἄχει ὅσα καλὰ διαθέτω τίθενται στὴ διά­θεση τῆς Ἐκκλησίας Του καὶ τῶν δούλων Του. Τὴ σωτηρία τους ἄλλωστε διακονεῖ ὁ κληρικός. Ὅλες οἱ ὑπόλοιπες ἱερατικὲς δρα­στηριότητες καὶ πρωτοβουλίες ὑφί­σταν­ται παρ­εμπιπτόντως…

Αἰτοῦμαι ταπεινῶς τὴν συγχώρηση ὅ­σων ἐπίκρανα. Παρέ­χω κι ἐγὼ μὲ τὴν σειρά μου τὴν τοιαύτη συγχώ­ρηση.

Εὐγνωμονῶ τοὺς καλούς μου γονεῖς Νι­κόλαο καὶ Σταυρούλα γιὰ τὴν πρόθυμη καὶ μεγάλη θυσία τοῦ μο­νογενοῦς τους υἱοῦ στὸν βωμὸ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Εὐχαριστῶ τοὺς πνευματικούς μου πα­τέρες, ποὺ τόσο κοπίασαν «ἵνα μορ­φωθῇ Χρι­στὸς ἐν ἐμοί». Ἰδιαίτερες εὐχαριστίες ἀπευ­θύνω στὸν Γέροντα Ἀρσένιο Μολυβίτη γιὰ τὴν πατρικὴ στοργὴ καὶ μέριμνά του.

Εὐχαριστῶ τοὺς δασκάλους μου στὴν ψαλτι­κὴ καὶ τὴν θεολογία. Τοὺς εἶμαι διὰ βίου εὐγνώμων γιὰ τὴν καλλιέργεια τῶν ἀντι­στοίχων αἰσθητηρίων.

Ἀκόμη εὐχαριστῶ τόσο αὐτοὺς ποὺ μὲ ἀγάπησαν, ὅσο κι αὐτοὺς ποὺ μὲ ἀμφισβή­τησαν ἢ καὶ μὲ πρόδωσαν, γιατὶ ἐξαιτίας τους ἔμαθα πὼς μόνον ὁ Κύ­ριος δὲ μᾶς ἀπογοη­τεύει…

Εὐχαριστῶ τέλος ὅλους ὅσοι μὲ τιμᾶτε μὲ τὴν παρουσία καὶ τὴν ἀγάπη σας. Μεγάλη εἶναι ἡ χαρά μου ποὺ σήμερα βρίσκονται ἐδὼ ἀδέλφια μου ἀπ᾿  ὅλη τὴν Ἑλλάδα καθὼς καὶ ἡ ἐν Κύπρῳ οἰκογένειά μου.

Ἔσχατο στὴν ἀναφορὰ ἀλλὰ πρῶτον στὴν τιμὴ εὐχαριστῶ Ἐσᾶς, Σε­βα­σμιώτατε, γιὰ τὸ πα­ρά­δειγμα τῆς ἀνεπιτήδευτης ἁπλό­τητας καὶ εἰλι­κρι­νοῦς ἀμεσότητας, καθὼς καὶ γιὰ ὅλες τὶς ἀφανεῖς καὶ φανερὲς εὐεργεσίες. Θ’ ἀγωνιστῶ, ὥστε νὰ μὴν αἰσχυνθῆτε ἐξ­αιτίας μου «ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ φοβερᾷ τῆς ἀντα­ποδόσεώς Του τῆς δικαίας».

Κύριε τοῦ Ἀμπελῶνος καὶ Εὐεργέτα τῆς ζωῆς μου, πρεσβείαις τῆς Παναχράντου Θεο­τόκου, «τὸ ἔλεός σου κατα­διώ­ξει με πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου».

Γένοιτο.

Εὔξαι ὑπὲρ ἐμοῦ, Δέσποτα ἅγιε.